Ik mis hem verschrikkelijk. Vol overgave kon hij zich voor mijn voeten werpen: ‘Aai mij’. Als ik dan, eerst met een voet en vervolgens met mijn handen, over zijn buikje kroelde kreeg ik als dank een zacht geronk te horen, aanzwellend naarmate ik meer en intenser doorging. Een prachtige kater, rood-wit, vrij lange haren, grote ogen. Vanaf het begin speelde ik al met het idee om hem – na zijn dood – op te laten zetten. Hertengeweien, koeienhuiden, ze hebben een zekere aantrekkingskracht op mij. Nee, mijn huis is geen jachttrofeeëndomein. Ergens in een kamer, op een kast, staat een bunzing. Ooit door mijn opa gevangen in een kolenhok.
Tijdens de jaarlijkse priksessie bij de dierenarts, er was van doodgaan nog geen sprake, stelde ik de vraag:
‘Waar kan ik terecht als ik Rambo voor altijd bij me wil houden? Dus ook als hij dood is.’
‘Voorlopig blijft hij nog wel bij u hoor. Hij is kerngezond.’ Ze keek me verbaasd aan, dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik ging door, ik vertelde haar het verhaal van mijn zoon. Hij woonde in een studentenhuis. Advocaten, fysici en psychologen in spe, beter hadden ze het niet kunnen bedenken toen ze hun huiskat op een avond dood aantroffen: om het verstervingsproces af te remmen wikkelden ze het stoffelijk overschot in een laken en propten het in het vriesvak van de ijskast, de enige  biervrije, dus lege, plek. De volgende ochtend zouden ze met het ‘verse’ lijk een taxidermist opzoeken. Eén van de huisgenoten had de wekker gezet om geen tijd verloren te laten gaan, hij belde om een afspraak te maken. Maar de man had onverbiddelijk geklonken aan de lijn, er was geen beginnen meer aan. En zo verhuisden ze het arme beestje van vriezer naar oven. Het dierencrematorium lag iets buiten de stad. 
Opgelucht keek de dierenarts mij aan, voor haar was het verhaal goed afgelopen en ze ging weer over tot de orde van de dag. Wel gaf ze mij de boodschap mee dat het niet makkelijk zou worden. In dit kleine, smetteloze en over-geregulariseerde landje is het kennelijk niet meer toegestaan om voor privé-doeleinden een dier te laten opzetten.
Het heeft inderdaad heel wat voeten in de aarde gehad om iemand te vinden die bereid was om mijn lieve kater het ‘eeuwige leven’ te schenken. De eerste optie: liggend in de houding van ‘aai mij’ bleek veel te duur. Uiteindelijk ben ik afgestapt van het totale plaatje, geen gedoe met schedel en skelet. Het resultaat ligt, net zoals toen hij nog leefde, aan mijn voeten. Wat van hem rest is een velletje zonder kop en poten, de staart stelt niet veel meer voor. Nee, het voelt niet meer zoals toen het nog bezield was maar telkens als ik er naar kijk, is hij weer even bij me. Hoor ik hem als het ware.