Ik ben begin vijftig, geboren uit Nederlandse ouders en opgegroeid in een Brusselse randgemeente. Rond mijn vijfentwintigste verhuisde ik met man en oudste zoon naar Nederland. Daar kregen we nog twee kinderen. Man verdiende de kost, ik runde het huishouden en deed veel vrijwilligerswerk. Tot ik zo’n tien jaar geleden instortte en mijn leven opnieuw moest gaan uitvinden.
Ik heb als kind heel veel geschreven, mijn fantasie was eindeloos en ik was ervan overtuigd dat ik er mijn beroep van zou maken. Door omstandigheden is dat niet gelukt, maar ben ik – toen de kinderen klein waren – poppenkastverhalen gaan schrijven en verzon ik sprookjes terwijl ik aan de rand van hun bed zat. Het bleef kriebelen. Zes jaar geleden kreeg het schrijven pas echt een nieuwe start toen ik begon met een cursus aan de Volksuniversiteit. Aansluitend volgde ik lessen bij weer een ander instituut en daarnaast heb ik een paar vakanties bij Buitenkunst doorgebracht. Uiteindelijk ben ik – via weer een paar cursussen – terecht gekomen bij Verhalenvangers te Den Haag (Jessie van Vlodrop). We vormen nu een vast clubje dat met regelmaat samenkomt. Ieder is met zijn/haar eigen ding bezig, we blijven elkaar steunen en inspireren.
Na een zware periode heb ik mijn leven weer redelijk op orde, schrijven heeft mij hier goed bij geholpen. Mensen noemen het vaak: ‘het van je af schrijven’. In eerste instantie heb ik dat ook gedaan, maar toch geeft het een te beperkte kijk op hoe het verhaal (de verhalen) er uiteindelijk staat (staan). Dan ben je er klaar mee in je wezen terwijl het nog niet leesbaar is voor buitenstaanders. Vervolgens ben je er dan zoveel mee bezig dat het bijna weer ‘naar je toe schrijven’ wordt… Het laatste wat ik wil.
Ik ben begin vijftig, kinderen zijn het huis uit (de jongste is er nog een beetje), man werkt, er lopen een paar katten om mij heen en ik ga nu gewoon verder met schrijven. Toch mooi om te zien dat wat ik als kind al in mij had nu naar buiten komt. Ik heb er hard voor moeten werken en nu kan ik niet meer stoppen, ik wil het ook niet…het gebeurt gewoon.